بانک شهر : مجوز ثبت بانک شهر که قبلاً به عنوان موسسه مالی و اعتباری شهر فعالیت می کرد در تاریخ ۲۹/۱۱/۱۳۸۹ از سوی بانک مرکزی صادر شد و این بانک هم به جرگه بانکداری کشور وارد شد .
بانک دی : بانک دی نیز یکی از بانکهای غیردولتی است که با سرمایه دو هزار میلیارد ریال آغاز به کار کرده و مقرر شده است که در طول برنامه سه سال اول خود سرمایه اش را به ۵/۳ هزار میلیارد ریال افزایش دهد( همان منبع ) .
۲-۳- تاریخچه بانک سینا
بانک سینا از ابتدای شروع فعالیت خود با نام موسسه مالی و اعتباری بنیاد در سال ۱۳۶۴ با هدف اولیه انجام عملیات پولی، مالی و اعتباری و تامین نیازهای مالی بنگاه های اقتصادی و جذب سپرده های عمومی در جهت اعطای تسهیلات اعتباری به بخش های مختلف اقتصادی با سرمایه ۱۰ میلیارد ریال تاسیس گردید و از همان ابتدا با افتتاح شعب در برخی مناطق اقدام به بهره برداری و انجام عملیات بانکی نمود. در جهت دستیابی به سطح استانداردهای مورد پذیرش ازطرف بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران و با توجه به تصویب افزایش سرمایه تا سطح ۲۰۰۰ میلیارد ریال، ابتدا سرمایه از مبلغ ۷۰ میلیارد ریال به مبلغ ۵۰۰ میلیارد ریال و سپس در دو مقطع به مبلغ ۱۵۰۰ و ۲۰۰۰ میلیارد ریال افزایش یافته و در مجمع عمومی فوق العاده صاحبان سهام مورخ ۲۳ خرداد ۱۳۸۶ همزمان با تغییر نام بنیاد به سینا به تصویب رسید و در تاریخ ۱۴ شهریور ۱۳۸۶ مجوز ورود به بورس اوراق بهادار تهران نیز با نماد «وسینا» با کد بورسی شماره ۰۵-۱۹-۶۵ صادر و سپس در روزهای پایانی ۱۳۸۷ موفق به دریافت مجوز فعالیت بانکی از بانک مرکزی گردید . بانک سینا مجدداً در پی مصوبه مجمع عمومی فوق العاده ۲۸ تیرماه ۱۳۸۹ این میزان سرمایه را ۵۰ درصد افزایش داد و به ۳ هزار میلیارد ریال رساند. این مبلغ سرمایه در ۲۲ آذر ۸۹ به ثبت رسید. همچنین پیرو مصوبه مجمع عمومی فوق العاده بانک سینا در ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ و مجوز شماره ۱۲۱/۱۳۵۹۹۷ مورخ ۲۳ فروردین ماه ۱۳۹۰ سازمان بورس و اوراق بهادار مبنی بر افزایش سرمایه از طریق صدور سهام جدید، پذیره نویسی سهام بانک سینا انجام شد و مبلغ سرمایه به ۴۰۰۰ میلیارد ریال رسید . بانک سینا سرمایه جدید را روز ۲۶ مهرماه ۱۳۹۰ در اداره ثبت شرکت ها به ثبت رساند . افزایش سرمایه بانک سینا مجدداً در مجمع عمومی فوق العاده این بانک در ۲۷ تیر ۱۳۹۱ به میزان ۲۰۰۰ میلیارد ریال دیگر به تصویب رسید که سرمایه بانک را به مبلغ ۶۰۰۰ میلیارد ریال رساند . بانک سینا با توجه به ضرورت فعالیت هر چه بیشتر در بازار پول و لزوم رقابت در ارائه خدمات، در کنار توسعه شعب خود در تهران، نسبت به توسعه شبکه شعب در سایر نقاط کشور نیز اقدام نمود. احترام به مشتری، خلاقیت و نوآوری، صداقت و درستکاری و گسترش روزافزون شعب، برنامه های استراتژیک بانک سینا است.بانک سینا در روزهای پایانی سال ۸۷ موفق به دریافت مجوز فعالیت بانکی خود از بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران گردید. فعالیتهای بانک سینا مطابق اساسنامه، شامل انجام کلیه عملیات پولی، مالی و اعتباری و فعالیت در بخش های مختلف اقتصادی با اشخاص حقیقی و حقوقی باشد ( وب سایت بانک سینا ).
۲-۴- مروری بر کارایی و شیوه های اندازه گیری آن
کارایی در لغت و در کلی ترین تعریف به معنای توانایی انجام بهتر کار بدون اتلاف زمان و یا منابع بیشتر تعریف شده است (فرهنگ لغت اکسفورد). در اقتصاد از کارایی تعاریف متنوعی از بعد افزایش محصولات و یا کاهش عوامل ارائه شده است. بطور کلی ، کارایی عبارتست از نسبت محصولات به عوامل در مقایسه با یک استاندارد مشخص ( رجب پور ۱۳۸۴).
کارایی تلاش برای رسیدن به حداکثر نتایج توسط واحد اقتصادی می باشد و علیرغم مشابهت با مفاهیمی چون اثر بخشی[۲] و بهره وری[۳] از آنها متفاوت است. اثربخشی میزان حصول اهداف تعیین شده را نشان می دهد ، یعنی بیان می کند که تا چه اندازه از تلاشهای انجام شده به نتایج مورد انتظار منتهی گردیده است ، بهره وری نیز ترکیبی از کارایی و اثر بخشی می باشد و افزایش بهره وری به معنای پیشرفت تکنولوژی ، بهبود کارایی ، استفاده از صرفه جویی های ناشی از مقیاس تولید و یا ترکیبی از هر سه مورد است ، در حالیکه کارایی بهره برداری صحیح از منابع بوده و افزایش کارایی به معنای استفاده بهینه از امکانات و سطح تکنولوژی موجود می باشد ( رجب پور ۱۳۸۴).
۲-۴-۱- تعریف ناکارایی و علل آن
فارل در سال ۱۹۵۷ ناکارایی را به عنوان انحراف از وضعیت بهینه تعریف نمود. ناکارایی تمام مواردی را که باعث می شود عملکرد واقعی واحد اقتصادی در سطحی کمتر از مقدار قابل حصول ( با توجه به عوامل تولید مشخص ) باشد را در بر می گیرد. بر این اساس ناکارایی مدیریتی نیز یکی از اجزای ناکارایی فارل می باشد . همچنین ناکارایی با آنچه که برخی از اقتصاددانان اتلاف منابع نامیده اند ، مطابقت دارد . اتلاف منابع به این معنا است که تولید مورد نظر می توانست با هزینه هایی کمتر از آنچه صورت گرفته حاصل شود . ناکارایی به دلایل مختلفی اتفاق می افتد. گاهی ناکارایی ناشی از مقیاس[۴] روبرو می شویم که به دلیل انتخاب سطح غیرمطلوب تولید محصولات روی داده است و یا ناکارایی ناشی از حیطه عمل[۵] را که به علت ترکیب غیربهینه محصولات اتفاق افتاده مشاهده می نماییم. دلیل ناکارایی گاهی مربوط به عدم استفاده صحیح از منابع می باشد که به ناکارایی تکنیکی[۶] معروف است و گاهی از ترکیب نادرست عوامل تولید با توجه به قیمت آنها در بازار حادث شده که آن را به عنوان ناکارایی تخصیصی[۷] می شناسیم .
۲-۴-۲- تاریخچه کارایی
برای سنجش میزان کارایی و یا عدم کارایی یک واحد اقتصادی باید از شاخصی به عنوان مقیاس استفاده نمود. برای معرفی این مقیاس در ابتدا به دیدگاه فارل اشاره می گردد. فارل[۸] نظریات خود در زمینه اندازه گیری کارایی در سال ۱۹۵۷ و در ادامه فعالیتهای دبرو[۹] و کوپمنز[۱۰] بیان نمود. در نظریه های اقتصادی ، تابع تولید عبارتست از رابطه میان عوامل تولید و محصولات تولید شده و در سطح مشخصی از تکنولوژی ارتباط میان تولید و هزینه نیز از طریق تابع هزینه مطرح می گردد. کارایی مفهومی نسبی بوده و مقایسه بین عملکرد واقعی و عملکرد بهینه می باشد. این معیار عملکرد واقعی یک واحد اقتصادی را با عملکرد بالقوه آن مقایسه کرده و درصد اختلاف آن را با عملکرد بهینه بدست می آورد. بطور خلاصه در نظریه های اقتصادی کارایی عبارتست از نسبت عملکرد واقعی به عملکرد بهینه می باشد.
در سال ۱۹۶۸ایگنر[۱۱] و چاو[۱۲] با بهره گرفتن از مدل تابع کاب-داگلاس و آمار نمونه ایی از N بنگاه ، تابع تولید مرز پارامتری را تخمین زده و مقدار ناکارایی فنی را اندازه گیری کردند. در این مدل ها همه انحراف ها از مرز تولید به ناکارایی نسبت داده می شد و محدودیت آن این بود که امکان تاثیر گذاری خطا و سایر اجزای اخلال را در مدل مرز تصادفی در نظر نمی گرفت. این مدل به مدل مرزی معین[۱۳] معروف شد. تیمر[۱۴] (۱۹۷۱) برای رفع این محدودیت درصدی از مشاهدات که به مرز تخمین زده شده بسیار نزدیک بود را رها کرد و مرز را دوباره با بهره گرفتن از داده های تقلیل یافته تخمین زد. این روش که درصدی از مشاهدات به صورت اختیاری حذف می شوند به مدل مرز آماری[۱۵] معروف گردید. سرانجام در سال ۱۹۷۷ دو گروه از اقتصاددانان به طور همزمان و در دو قاره جهان پیشنهاد کردند که انحراف از مرز تولید به دو عامل نسبت داده شود یکی عامل ناکارایی و دیگری خطای تصادفی ، و به این صورت اندازه گیری متوسط کارایی تمام بنگاه ها بصورت کلی امکان پذیر گردید، اما تفکیک ناکارایی از خطای تصادفی و اندازه گیری کارایی برای هر یک از بنگاه ها امکان نداشت. در سال ۱۹۸۲ با ارائه یک راه حل ابتکاری توسط جاندرو، لول، ماترو و اشمیت [۱۶] محاسبه و اندازه گیری ناکارایی بنگاه های تولیدی و خدماتی به تفکیک امکان پذیر گردید. پیشنهاد آنها این بود که مقدار ناکارایی را می توان بوسیله انتظار شرطی آن برحسب ارزش متغیر تصادفی کل خطا پیشبینی نمود. یعنی مقدار انتظاری این توزیع شرطی می تواند برآوردی از ناکارایی باشد.
۲-۴-۳- مفاهیم کارایی
به بیان فارل کارایی یک بنگاه شامل کارایی فنی، کارایی تخصصی و کارایی اقتصادی می باشد. در نمودار ۲-۱ منحنی AA همان منحنی تولید یکسان کارا و یا همان مکان هندسی کاراترین ترکیبات مختلف از عوامل تولید X1 و X2 می باشد. و BB منحنی هزینه عوامل تولید است. ناحیه زیر منحنی تولید یکسان کارا، از نظر فنی غیرقابل حصول است و بنگاه هایی که روی منحنی تولید یکسان کارا قرار ندارند، از نظر فنی با حداکثر کارایی فعالیت می کنند. در نقطه P که نمایانگر تولید یکی از بنگاه ها می باشد به دلیل آنکه تولید بنگاه روی منحنی تولید همسان قرار ندارد در نتیجه یک نقطه ناکارا محسوب می شود زیرا ، نسبت عوامل تولید به محصول بالاتر از نقطه R می باشد و چون نقطه R همان مقدار تولید نقطه P را با بکارگیری عوامل کمتر به ما می دهد، لذا نقطه R یک نقطه کارا است چون روی منحنی تولید همسان قراردارد و توانایی بنگاه را برای بدست آوردن حداکثر محصول از مجموعه عوامل تولید مشخص منعکس می کند. بنابراین بنگاه در این نقطه با کارایی فنی در حد OR/OP که کمتر از عدد یک است فعالیت می نماید( فاصله PR عدم کارایی فنی است ). اگرچه بنگاه در نقطه R از حداکثر کارایی فنی ۱۰۰% برخوردار است ، اما با مشکل ناکارایی تخصیصی مواجه می باشد. این بنگاه می تواند با ترکیب مجدد عوامل تولید به نقطه Q حرکت کرده و هزینه تولید را حداقل نماید. بنابراین بنگاه با کارایی تخصیصی در حد OS/OR که کمتر از عدد یک است، فعالیت می کند. فاصله RS ، عدم کارایی تخصیصی را نشان می دهد که حاصلضرب کارایی فنی و تخصیصی بر کارایی اقتصادی OS/OPمی باشد. کارایی فنی نشان دهنده میزان توانایی یک بنگاه برای حداکثر سازی تولید با توجه به سطحی مشخص از عوامل تولید می باشد. پس کارایی فنی بنگاه به صورت زیر تعریف می شود :
| OR | = | کارایی فنی |
| OP | ||
| نمودار ۲-۱ | ||
مقدار RP ناکارایی فنی را نشان می دهد که همان اتلاف منابع است . زیرا همان مقدار تولید می توانست با هزینه کمتری از آنچه صورت گرفته بدست آید. ناکارایی فنی را می توان به صورت نسبت RP/OP نشان داد. در یک بنگاه کارا OP=OR و RP=0 است یعنی کارایی فنی برابر یک و ناکارایی فنی برابر صفر خواهد بود. کارایی تخصیصی بیان کننده توانایی یک بنگاه در استفاده بهینه از عوامل تولید با توجه به قیمت های آنها می باشد. با توجه به نمودار ۲-۱ ، قیمت عوامل بوسیله شیب خط هزینه های یکسان BB نشان داده شده است. از دیدگاه فارل کارایی تخصیصی برای یک بنگاه که در سطح نقطه P تولید می کند به صورت زیر تعریف می شود :
| OS | = | کارایی تخصیصی |
| OR |
و نهایتا کارایی اقتصادی OS/OP از حاصلضرب کارایی فنی و کارایی تخصیصی بدست می آید :
| OR | × | OS | = | OS |
| OP | OR | OP |
فرم در حال بارگذاری ...
