وبلاگ

همچنین مناطق سیاه بر روی قطعات کوتاهی از راه (خطوط پیوندی^[۶۶] ) نیز وجود دارند. مانند یک قوس تند، یک تپه با شیب زیاد و یا وجود یک پل باریک.
طول قطعه ای از راه که در مرحله شناسایی به کار می رود تأثیر زیادی در محل های مشخص شده دارد به طوریکه قطعات با طول ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ متری در مرحله شناسایی مناطق سیاه مناسب می باشند.
لازم به ذکر است که استفاده از قطعات با طول ثابت که از یک نقطه مبدأ شروع شده و سپس راه را به چند قسمت مساوی تقسیم می کنند نمی تواند نقاط تمرکزی از تصادفات که در حد مرز دو قطعه مجاور به وقوع پیوسته را شناسایی نماید و این در حالیست که با به کار بردن قطعات متحرک با طول ثابت مثلا قطعه ۱کیلومتری این مشکل برطرف می گردد
الف - مراحل بهبود ایمنی اهداف بالقوه (شامل مناطق سیاه و مکان­های مستعد تصادف در طول یک راه):
به طور کلی ۶ مرحله بهبود ایمنی کلیه مکان های اهداف بالقوه خطرناک که احتمال بروز تصادف در آنها به دلایل غیر ایمن بودن وجود دارد به صورت متوالی در ۱۲ گام مطابق جدول ۲-۱۳ مشخص شده است.
گفتنی است که منظور از اهداف بالقوه همان مناطق سیاه خطرناک و نیز مکان های مستعد یا بالقوه خطر تصادف می باشند. مناطق سیاه در طول هر راه از طریق آمار تصادفات و بر اسا­س تعریف منطقه سیاه شناسایی شده و این در حالیست که مکان های خطرناک بالقوه ای که مستعد تصادف می­باشند و هنوز به یک منطقه سیاه تبدیل نشده­اند از طریق بازرسی ایمنی راه شناسایی می­شوند. (همان منبع، ۴۲۱)­