وبلاگ

۹۶ رت نر در ۸ گروه با شرایط استاندارد ۱۲ ساعت نور و ۱۲ ساعت تاریکی به مدت۶ هفته تحت مطالعه قرار گرفتند.
دیابتی کردن رت ها: رت ها با تزریق ۶۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن استرپتوزوسین رقیق شده در ۱ml بافر سیترات سدیم (۰.۱M, PH 4.5) به صورت تزریق داخل صفاقی دیابتی شدند. ۷۲ ساعت پس از تزریق و ۱۲ ساعت ناشتایی، قند خون رت ها را از طریق ورید دمی سنجیدیم ، در صورتی که میزان گلوکز خون در حالت استراحت بیش از ۳۰۰ mg/dl بود به عنوان دیابتی در نظر گرفته می شدند ( Et al ,2010 & Márcia).
آماده سازی عصاره آبی بذر شنبلیله: به میزان ۱ کیلوگرم از دانه پودر شده شنبلیله در ۱۰۰۰۰ میلی لیتر آب تقطیر شده برای ۳۰ دقیقه جوشانده شد. سپس این عصاره جوشانده شده در دمای اتاق برای ۳۰ دقیقه سرد شد و سپس این عصاره سرد شده از طریق یک غربال، دوبار از صافی رد شد. در نهایت این عصاره فیلتر شده از طریق تبخیر در دمای ۳۵۸ درجه سانتی گراد به یک خمیر غلیظ تبدیل شد (Et al,2007,422-426 & Wan-Li).

برنامه تمرین استقامتی: تمرین استقامتی به صورت شنا کردن به مدت ۶ هفته، هفته ای ۵ روز و روزی ۱ ساعت در یک تانک فلزی با ابعاد (۱۵۰cm×۹۰cm×۷۰cm) با درجه حرارت آب به میزان°C 30 (Singh & Et al,2010,45-54) انجام شد. در هفته اول که تحت عنوان هفته سازگاری بود، تمرین شنا اینگونه انجام شد که در روز اول، مدت زمان شنا ۱۰ دقیقه بود و در روزهای بعد هر جلسه ۱۰ دقیقه به مدت زمان شنا افزوده شد به طوریکه بعد از یک هفته مدت زمان شنای موش به ۶۰ دقیقه در روز رسید و تا پایان هفته ششم این مدت زمان ۶۰ دقیقه ای حفظ شد (Et al, 2011,29-36 & Sun).
تجویز داروی گلی بنکلامید: در هر وعده به میزان ۰.۵ میلی گرم بر کیلوگرم (۰.۵ mg/kg, orally) به صورت خوراکی (Sun & Et al,2011,92-100 ) به مدت ۶ هفته به رت ها داده می شود.
محلول سالین نیز در هر وعده به میزان ۵ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی و به مدت ۶ هفته به رت های گروه کنترل داده می شود.
عصاره شنبلیله و داروی گلی بنکلامید و محلول سالین به مدت ۶ هفته به صورت خوراکی و با بهره گرفتن از روش گاواژ (gastric gavage ) وارد معده گروه ها شد. پس از ۶ هفته پروتکل تمرین و۱۲ ساعت ناشتایی رت ها با اتر بیهوش شدند و نمونه گیری خونی به طور مستقیم از قلب حیوان گرفته شد و نمونه های خونی با دور ۳۰۰۰ در دقیقه به مدت ۱۰ دقیقه سانتریفیوژ شدند و پس از جداسازی پلاسما ، این پلاسماها جهت سنجش ویسفاتین و واسپین مورد آزمایش قرار گرفت .
غذا و آب مصرفی:
رت ها در طول شبانه روز به آب و غذا ( پلت مخصوص موش ) دسترسی داشتند.
نحوه اندازه گیری متغیر های وابسته:
در این پژوهش کیت های آزمایشگاهی ویسفاتین و واسپین ازGlory Science Co, Ltd .USA خریداری شد. درجه حساسیت واسپینml / pg 10.84 > بود. ویسفاتین و واسپین از طریق روش الایزا با طول موج nm 450 سنجیده شدند.
در طول انجام پژوهش در ابتدای پروتکل و پایان هر هفته وزن موش ها و میزان آب مصرفی آنها مورد بررسی قرار گرفت و تغییرات آنها ثبت شد.
۳-۸ روش های تجزیه و تحلیل اطلاعات :
برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. سطح معنا داری برای تمام محاسبات ۰۵/۰>P در نظر گرفته شد. کلیه عملیات آماری با بهره گرفتن از نرم افزار SPSS VERSION 17 انجام گرفت ونمودارها نیز توسط نرم افزار Microsoft Office Excel 2007 ترسیم گشت.
۴-۱ مقدمه
در این فصل داده های مربوط به تاثیر تمرین استقامتی و عصاره آبی دانه شنبلیله بر سطوح ویسفاتین و واسپین در رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین مورد بررسی قرار می گیرد.
۴ -۲ تفسیر داده ها
۴-۲-۱ فرضیه اول
۱). یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح ویسفاتین پلاسمای رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین تاثیر معنی دار ندارد.
جدول ۴-۱ : تغییرات مربوط به سطوح ویسفاتین در گروه تمرین استقامتی در مقایسه با گروه های دیگر
گروه ها میانگین انحراف استاندارد ارزش p
گروه تمرین استقامتی ۵۱۵۷.۵۷۵۸۷ ۸۵۵.۶۲.۱۷
۱.۰۰۰
گروه تمرین استقامتی و
شنبلیله با دوز g/kg 1.74 5339.3939 949.9449
گروه تمرین استقامتی ۵۱۵۷.۵۷۵۸ ۸۵۵.۶۲۱۷
۰.۷۳۰
گروه تمرین استقامتی و
شنبلیله با دوز ۰.۸۷ g/kg 6162.9630 1528.29284
گروه تمرین استقامتی ۵۱۵۷.۵۷۵۸ ۸۵۵.۶۲۱۷ ۰.۵۲۵
گروه تمرین استقامتی و
گلی بن کلامید ۶۳۲۳.۳۳۳۳ ۱۳۶۳.۲۷۹۴۵
گروه تمرین استقامتی ۵۱۵۷.۵۷۵۸ ۸۵۵.۶۲۱۷
۰.۸۵۷
گروه کنترل دیابتی ۶۰۴۵.۸۳۳۳ ۸۶۲.۶۱۶۴۵
گروه تمرین استقامتی ۵۱۵۷.۵۷۵۸ ۸۵۵.۶۲۱۷
۰.۰۲۰
گروه شنبلیله با دوز۰.۸۷ g/kg 7172.7273 2529.33097
گروه تمرین استقامتی ۵۱۵۷.۵۷۵۸ ۸۵۵.۶۲۱۷
۰.۲۴۳
گروه شنبلیله با دوز g/kg 1.74 6655.5556 715.30879
گروه تمرین استقامتی ۵۱۵۷.۵۷۵۸ ۸۵۵.۶۲۱۷
۰.۰۰۷
گروه گلی بن کلامید ۷۴۲۰.۰۰۰۰ ۹۶۵.۹۸۹۵۵
نتایج جدول ۴-۱ نشان می دهد که بین گروه تمرین استقامتی با گروه شنبلیله با دوز پایین و همچنین بین گروه تمرین استقامتی با گروه گلی بنکلامید بدلیل اینکه سطح معناداری بدست آمده < 0.05 است اختلاف معنی داری وجود دارد درنتیجه این فرضیه که یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح ویسفاتین پلاسمای رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین تاثیر معنی دار ندارد، رد می شود در نتیجه یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح ویسفاتین پلاسمای رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین تاثیر معنی دار دارد(p=0.002).
۴-۲-۲ فرضیه دوم
۲). یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح واسپین رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین تاثیر معنی دار ندارد.
جدول ۴-۲ : تغییرات مربوط به سطوح واسپین در گروه تمرین استقامتی در مقایسه با گروه های دیگر