وبلاگ

کودک آزاری ناشی از نظام غلط آموزشی

بدرفتاری آموزشی رایج ترین نوع کودک آزاری می باشد ماده  28 پیمان نامه حقوق کودک مقرر  می دارد: « دولت های عضو، همه اقدام های مناسب را برای تضمین این که اداره امور انضباطی در مدارس مطابق با شأن انسانی کودک و بر طبق پیمان نامه حاضر باشد، معمول خواهند داشت.» بدرفتاری تحصیلی شامل رفتارهایی است که به طور غیرمستقیم در محیط مدرسه توسط مدیران آنان (مدیر، معلم) انجام می گیرد و موجب آسیب رسیدن به سلامت جسمی، روانی و ذهنی کودک می گردد، یا شامل آسیب هایی است که به صورت غیرمستقیم از طریق آموزش و پرورش در جامعه به کودکان وارد می شود.

در حال حاضر شرایط زندگی ایجاب می کند که زنان و مردان هم دوش یکدیگر کار و فعالیت کنند و در نتیجه مجال کمتری برای نگهداری، مراقبت و آموزش کودکان در خانه وجود دارد و کودکان فر آیند آموزشی را در سن 3 یا 4 سالگی آغاز می کنند، در نتیجه مدرسه تبدیل به عامل اصلی جامعه پذیری شده و مجرای اصلی که از طریق آن اجتماع و تأثیر رفتارهای بزرگسالان وارد زندگی نوجوانان می شود.

بدرفتاری آموزشی و همچنین فرهنگ آموزشی رایج در مدارس که در بزه دیدگی اطفال مؤثر است، می تواند اشکال مختلفی به شرح ذیل داشته باشد.

الف) تنبیه

تنبیه در مدارس پسرانه از شیوه های مرسوم می باشد، اگر چه طی بخشنامه هایی مبنی بر ممنوعیت تنبیه در مدارس هر سال به مدارس ارسال می کنند ولی فقط تدوین قوانین کافی نبوده، بلکه نظارت بر اجرای قوانین ضروری است.

ب) ایجاد ترس و اضطراب

ایجاد ترس و اضطراب از مواردی است که بیشتر دانش آموزان خصوصاً پیش دبستانی و کلاس اول از این موضوع وحشت دارند به طوری که دوست ندارند به مدرسه بروند به خصوص هنگام امتحانات آن چنان اضطراب دارند که دوست ندارند محبور به مراجعه به مشاوره برای روانشناسی شوند.

پ)نحوه برخورد معلمان

نحوه برخورد معلمان از یک طرف و برخورد والدین با کودکان از سوی دیگر باعث می شود که کودک دچار مشکلات روحی وروانی گردیده و بر میزان بزهکاری آن ها اضافه کند به طوری که از مدرسه و نظام آموزشی فاصله گرفته و هیچ علاقه ای به ادامه تحصیل نداشته باشد و منحرف شده و زمینه برای کار خلاف و جرم هموار گردد.

ث) هزینه های آموزشی

با توجه به بالا بودن هزینه های آموزشی، خانواده های کم در آمد نمی توانند مخارج آموزشی را پرداخت نمایند، لذا آن را بهترین دلیل برای ترک تحصیل فرزندان می دانند. بنابراین شکل یاد شده از فرهنگ آموزش بیشتر مربوط به خانواده های متوسط و کم درآمد می باشد به طوری که فرزندان این خانواده ها خود را با فرزندان خانواده های پردرآمد مقایسه می کنند و وضعیت بدمالی را یک ضعف برای خود دانسته و ترک تحصیل را بهترین راه برای خود می دانند.

- نقدی نژاد، مجتبی، پیشگیری از بزه دیدگی اطفال، ص 35

- معظمی ، شهلا، بزهکاری کودکان و نوجوانان ،تهران،  انتشارات دادگستر،چاپ ششم، 1391 ، ص 239

- نقدی نژاد، مجتبی، پیشگیری از بزه دیدگی اطفال ، ص 35

- نقدی نژاد، مجتبی، همان ، ص 36

- نقدی نژاد، مجتبی، پیشگیری از بزه دیدگی اطفال ، ص 36