۲-۹-۱-گونه های گردشگری با دوچرخه
الف) تعطیلات برای دوچرخه سواری[۶۰]
این گونه از گردشگری به زمانی اطلاق می شود که گردشگران چه داخلی و چه خارجی با هدف اصلی گردش با دوچرخه و دوچرخه سواری سفر می کنند که در اصطلاح “تعطیلات برای دوچرخه سواری” نامیده می شود. افرادی که طرفدار این گونه از گردشگری هستند اصطلاحاً “دلباختگان دوچرخه سواری” نامیده می شوند. این گونه از تعطیلات بستگی به طول مسافت های پیموده شده و زمان سپری شده دارای نام خاص خود هستند. در نوعی از تورهای گردشگری با دوچرخه که برای حداقل ۳ روز متوالی و ۲ شب انجام می شود اگر همه افراد روزها برای گردش بیرون رفته و چه گروهی و چه انفرادی گردش کنند و شب به مکان ثابتی برای شب مانی بازگردند گردشگری با مرکزیت یک مکان[۶۱] نامیده می شود. در نوع دیگری از همین گونه گردشگری افراد هر شب در مسیر گردش خود با دوچرخه در مکان جدیدی اقامت می کنند گردشگری چرخشی[۶۲] نامیده می شود. لازم به ذکر است که اغلب اینگونه تورهای گردشی درکشور هلند و دیگر کشورها برای گردشگران داخلی بصورت خوگردان برگزار می شود ولی برای گردشگران ورودی و افراد خارجی و ناآشنا توسط آژانس های گردشگری برنامه ریزی و اجرا می گردد. این گروه از افراد به لحاظ جمعیت شناختی افراد جوان و ماجراجو با تحصیلات بالایی هستند که هدفشان ماجراجویی، ورزش و حفظ سلامتی است. این افراد در طول روز مسافتی از ۶۵ تا ۱۰۰ کیلومتر را رکاب می زنند و سرعت متوسط آنها بین ۲۵ تا ۳۰ کیلومتر بر ساعت است. تعداد توقفهای اینگونه افراد به طور معمول کم است. (www.cycle .nl).
ب)دوچرخه سواری در تعطیلات[۶۳]
این گونه از گردشگری بدان معناست که افراد در حین گذراندن تعطیلات به دوچرخه سواری هم بپردازند که شامل گردشگری های روزانه با دوچرخه توسط گردشگران داخلی و خارجی می شود .این گونه از دوچرخه سواری در مسافت های کوتاه و بلند شرکت می کنند. افرادی که در این گونه از سفرها شرکت می کنند تقریبأ شامل کلیه گروه های سنی و جنسیتی می شوند و همچنین علاقه زیادی به انجام سفرهای خانوادگی دارند تقریبأ به طور منظم و متناوب درطول سال دوچرخه سواری می کنند. مسافت معمولی که در هر روز رکاب می زنند بین ۳۰ تا ۴۰ کیلومتر است و سرعت متوسط رکاب زدن ایشان هم بین ۲۰ تا ۲۵ کیومتر بر ساعت است. این گونه دوچرخه سواران معمولأًدر مکان های نزدیک محل سکونت شان در جاده های خلوت و به طور معمول بصورت گروهی با دوستان یا خانواده به گردشگری می پردازند. همچنین این گونه گردشگران برای سفرهای خارج از محل سکونتشان به طور حتم با برنامه ریزی قبلی و رزرو محلی برای اقامت اقدام می کنند و تمایل چندانی برای ماجراجویی و کمپینگ ندارند. هدف اصلی طرفداران این گونه گردش ها حفظ سلامت و تناسب اندام است (همان وب سایت).
ج)سفرهای روزانه با دوچرخه[۶۴]
این گونه از گردشگری شامل سفرهای روزانه با دوچرخه به خارج از محل اصلی سکونت فرد است. این سفرها که رکاب زدن از جلوی درب خانه تا مقصد و بازگشت دوباره از آنجا با دوچرخه را شامل می شود که در بعضی مواقع هم با حمل دوچرخه بوسیله خودرو یا قطار تا یک نقطه و استفاده از دوچرخه برای گردش در آن مکان را شامل می گردد. اینگونه از گردشگری در رده گردشگری با مسافت کوتاه طبقه بندی می شوند و شامل همه گروه های سنی از کودکان و دانش آموزان تا دانشجویان و کارمندان را شامل می شود که برای رفتن به سر محل کار و تحصیل از دوچرخه استفاده می کنند. مسافتی که به طور معمول توسط این افراد رکاب زده می شود بین ۱۰ تا ۲۰ کیلومتر در روز و با سرعت متوسط ۲۵ تا ۳۰ کیلومتر بر ساعت است. محل هایی با ترافیک کم، پارک ها و پردیس های دانشگاهی، باغ ها و مسیر های کنار جوی ها و رودخانه ها از مسیر های مورد علاقه این افراد برای رکاب زدن است. هدف این افراد از استفاده از دوچرخه به کارگرفتن دوچرخه به عنوان یک وسیله نقلیه سبک و ارزان با قابلیت مانوردهی در مکانهای شلوغ است که داشتن علاقه به دوچرخه سواری هم چاشنی اصلی آن است (پیتر[۶۵] و نیسوینبرنگن[۶۶]،۲۰۰۹،۸-۵).
د)رکاب زنی ورزشی همراه با رقابت[۶۷]
افرادی که به صورت حرفه ای از دوچرخه در مسیر های شهری و کوهستانی یا جنگلی و بیابانی استفاده می کنند و اغلب ازگروه های سنی جوان تا افراد بالغ هستند و بصورت متناوب و منظم با برنامه ریزی برای حفظ تناسب اندام خود دست به رکاب زنی می زنند شامل این گروه می شوند. طرفداران اصلی این نوع گردشگری اغلب جوانان ورزشکاری هستند که به صورت حرفه ای یا نیم حرفه ای به دوچرخه سواری می پردازند و برای تمرین و بالا بردن تناسب اندام و حفظ سلامتی و آمادگی جسمانی انگیزه بالایی هم دارند. میزان متوسط رکاب زنی این افراد در حدود ۱۰۰ تا ۱۶۰ کیلومتر در روز است که به صورت متناوب انجام می گردد اغلب به صورت تیمی و به همراه اعضای باشگاه و یا تنها با سرعت بالا با حالت همراه با رقابت و تمرین تکنیک های مسابقه ای همراه بوده، سرعت متوسطی بالغ بر ۳۰ تا ۴۵ کیلومتر در ساعت دارند و میزان توقف های ایشان برای استراحت کمتر است و از تجهیزات و دوچرخه های حرفه ای و گرانقیمت استفاده می کنند (استراتن,۲۰۰۹, ۱۸۵).
ه)گردشگری با دوچرخه به صورت همگانی[۶۸]
در این نوع گردشگری در ایام خاصی از سال و با اهداف خاصی که بیشتر جنبه های ورزشی، تبلیغاتی همراه با حامیان مالی و یا برای فرهنگ سازی به صورت سازمان دهی شده انجام می شوند. اغلب این گونه گردشگری به صورت خانوادگی، تیمی و گروهی انجام می شود که در غالب گردشگری های گروهی هم قابل دسته بندی می باشد (هینچ[۶۹]،هایمن[۷۰]،۲۰۰۱،۱۳).
در سال های اخیر بسیاری از کلوب ها و باشگاه ها و آژانس های گردشگری دست به طراحی تورهای گردشگری با دوچرخه کرده اند که در آنها چندین نوع فعالیت انجام می گردد که به ترتیب به صورت زیر می باشند:
الف)تورهای داخلی با دوچرخه[۷۱]:
این نوع تورها در داخل کشور انجام می شوند خواه در محل سکونت افراد، حومه آن یا در شهر یا استانی دیگر در همان کشور که ممکن است با حرکت با دوچرخه از مبدأ تا مقصد چه در مسافت های کوتاه و چه در طول مسافت های طولانی با دوچرخه انجام شود و یا آنکه با انتقال دوچرخه به منطقه ای خاص در محل مقصد یا در نزدیکی آن و انجام فعالیت های گردشگری با دوچرخه و انتقال دوباره دوچرخه ها به مبدأ با وسیله نقلیه دیگری انجام گردد. بسیاری از تورهای گردشگری ورزشی و گردشگری سبز و گردشگری برای اهداف سلامت و درمان از این گونه گردشگری را برای مشتاقان برگزار می کنند (قیومی،۱۳۸۹،۵۷).
ب)تورهای داخلی همراه با دوچرخه سواری[۷۲]:
در بعضی از این گونه تورها, گردشگران فقط بخشی از مسیر و مدت تور را در ناحیه ای خاص به دوچرخه سواری می پردازند. این نوع تورها برای بالا بردن میزان تنوع و ارضای حس هیجان طلبی افراد و ایجاد یک تجربه خاص و ناب گردشگری که در ذهن افرادی که در تور شرکت کرده اند به صورت داوطلبانه برای افرادی که مشتاقند تا بخشی از مسیر را در ناحیه ای مشخص با دوچرخه طی کنند دست به فراهم کردن دوچرخه و در اختیار قرار دادن دوچرخه برای این افراد می کنند. اغلب در تور های گردشگری اکو یا طبیعت گردی انتخاب چنین گزینه ای هم وجود دارد (همان،۱۳۸۹،۶۰).
ج)گردشگری خارجی با دوچرخه[۷۳]
انتقال افراد با دوچرخه به کشوری خارجی چه از مبدأ تا مقصد و چه به همراه بردن دوچرخه ها تا کشور مقصد با وسیله نقلیه دیگری یا تهیه دوچرخه برای افراد در کشور مقصد از مشخصات این نوع گردشگری است که مانند گردشگری داخلی یا با هدف خاص گردش با دوچرخه در طول کل مسیر صورت می پذیرد یا آنکه در بخش خاصی از مسیر فقط امکان استفاده از دوچرخه برای افراد وجود دارد.کشور هلند یکی از بهترین و امنترین مناطق گردشگری جهان است که امکانات و زیر ساخت های گردشگری با دوچرخه در تمامی نقاط شهری و روستایی آن وجود دارد و در کنار اغلب جاده های مواصلاتی آن هم مسیر ویژه گردشگری با دوچرخه نیز وجود دارد. در ایران هم در جزیره کیش و هم در شهر اصفهان مسیرهای گردشگری مخصوص دوچرخه سواری وجود دارند (استراتن[۷۴]،۲۰۰۹،۴۶).
۲-۹-۱-۱-ویژگی های عمومی گردشگران سایکل توریست
آنچه که در کل می توان برای تمامی انواع اشاره شده گردشگران دوچرخه سوار در بالا ادعا کرد آن است که این گونه از گردشگران به لحاظ روانشناختی در اصطلاح افرادی برونگرا[۷۵] و جسور هستند که تمایل زیادی به سفر به ناشناخته ها دارند و از خطر کردن و انجام فعالیت های گردشگری هیجان انگیز باکی ندارند. قدرت انعطاف پذیری بالای این گونه افراد به همراه حس کنجکاوی بالا به این افراد امکان اقامت در هر گونه فضای گردشگری با هر سطح کیفیتی و حس امتحان هر نوع غذای جدید را می دهد، این گونه گردشگران تمایل زیادی به دیگر انواع گردشگری های نوین همچون قایق سواری، کوه نوردی، گلف، اسکی، ورزش های هوایی، بانجی جامپینگ و راه پیمایی و کویر نوردی نیز دارند.این گونه از گردشگران دارای متوسط درآمدی بالاتری هستند و تمایل بیشتری برای اقامت های طولانی تر در مقاصد گردشگری و در حین سفر با دوچرخه هستند.
۲-۹-۲-عوامل موثر بر گردشگری با دوچرخه
ورود تعداد زیادی از جاذبه های جدید به بازار در حال وادار کردن تمام جاذبهها برای رقابت در این میدان نبرد برای جذب تعداد بیشتر گردشگر میباشند (کونکنیک[۷۶]، ۲۰۰۲). امروزه برای بررسی و امکان سنجی صرفه اقتصادی ایجاد جاذبه های جدید با تعریف یک سری از فاکتورها و پارامترهای کمی و کیفی قابل سنجش دست به بررسی میزان بازده و سود اقتصادی برای یک جاذبه پیش از طراحی و پیاده سازی آن زده می شود. از همین رو در اینجا عوامل قابل سنجش شش گانه ای که برای امکان سنجی پیاده سازی گردشگری با دوچرخه وجود دارد را مورد بحث و بررسی قرار می دهیم.
عوامل زیادی وجود دارد که میزان استفاده از دوچرخه را تحت تاثیر قرار می دهد. پارامترهایی همچون شکل دوچرخه، قابلیت‌های انسانی، توپوگرافی منطقه، آب و هوای مساعد، ملاحظات شهری، ایمنی، امنیت، ملاحظات اجتماعی و عوامل اقتصادی درکاربرد دوچرخه تأثیر دارند. برخی از این عوامل بصورت کمی و برخی دیگر بصورت کیفی مطرح میشود. برای اینکه در یک کلان شهر، یک شبکه حمل ونقل یکپارچه دوچرخه سواری طراحی و پیاده سازی شود، لازم است تمامی معابر مستعد و دارای پتانسیل مسیر دوچرخه مورد ارزیابی قرار گیرد.معیارها و پارامترهای هندسی و فیزیکی مسیرهای دوچرخه (شامل شیب منطقه، عرض معبر، رویه مسیر، تعدادت قاطعها، حجم و سرعت ترافیک، حجم عبور عابر پیاده و یک طرفه بودن خیابانها) عمدتاً دارای مقادیرکمی بوده و پارامترهای شهرسازی(شامل وضوح، ایمنی و امنیت، کیفیت هوا، سرپناه، نگهداری و نظافت، جاذبه وتمایل) عمدتاً دارای مقادیرکیفی هستند (ملکی مختار آبادی،۱۳۸۷،۱۲).
مهمترین عواملی که سعی شده در سوالات طرح شده در پرسشنامه های این پژوهش مورد سنجش قرار گرفته اند شامل موارد زیر می باشند:
۲-۹-۲-۱-میزان احترام به حقوق دوچرخه سواران و پذیرش دوچرخه[۷۷]
میزان پذیرش یک اختراع یا یک پدیده همچون دوچرخه و دوچرخه سواری و مورد احترام و محبوب واقع شدن آن یک بحث پیچیده جامعه شناسی و اقتصادی است که دارای جوانب زیادی است. سنجش این عامل از طریق کسب اطلاعاتی در مورد شاخص هایی همچون شاخص مالکیت دوچرخه، عمر مفید و مانوردهی دوچرخه، نوع و تعداد دوچرخه، میزان استفاده در بعد زمانی، مکانی و مسافتی آن، میزان اهمیت دوچرخه، تعمیر و آماده به استفاده بودن دوچرخه، تناوب و استمرار استفاده از دوچرخه، هدف استفاده از دوچرخه، وجهه و پرستیژ اجتماعی دوچرخه، ارزش مادی و حمایتهای قانونی، تبلیغات و حمایت قانونی از حقوق دوچرخه سواران را شامل می گردد.امروزه در مدیریت ترافیک شهری، دوچرخه نقش مهمی دارد و در برخی شهرهای جهان، سهم مهمی از جابجایی های درون شهری توسط دوچرخه صورت می گیرد.کشورهایی مانند ژاپن و چین که استفاده از دوچرخه را در سالهای بین ۱۹۷۰تا ۱۹۸۰ آغاز کرده اند امروزه دوچرخه را به عنوان مهمترین وسیله حمل و نقل در جامعه شان اعلام می کنند. سنجش این پارامتر هم دارای ابعاد کمی و هم ابعاد کیفی است که در پرسشنامه انعکاس یافته اند و در فصل های پیش رو به بررسی اهمیت و تأثیرگذاری آن پرداخته خواهد شد (پوچر[۷۸] و بوهلر[۷۹]،۲۰۰۵،۱۴-۹).
۲-۹-۱-۲-مسیرهای دوچرخه و امکانات مورد نیاز[۸۰]
در برنامه ریزی های حمل و نقل درون شهری که هم ساز با محیط زیست تنظیم شده، سعی بر این بوده است که تا حد امکان با جانشین نمودن امکانات جابه جایی در سفرهای درون شهری، استفاده از اتومبیل شخصی را محدود نمایند. به عنوان مثال در سفرهای کوتاه مدت نظیر حد فاصل محل سکونت تا کاربری های خدمات اطراف را می توان از طریق پیاده روی، دوچرخه سواری و یا احیاناً اتوبوس طی کرد .ایجاد خطوط و مسیرهای ویژه دوچرخه سواری بر مبنای نحوه قرار گیری فضاها، معابری با پتانسیل بالا جهت مسیرهای ویژه نقش مهمی را در کاهش ترافیک شهری ایفا می کنند و از برخوردها و تصادفات احتمالی جلوگیری می کند.افزایش خطوط ویژه دوچرخه سواری و دسترسی به مسیرهای کوتاه، ایمن و مناسب، علاوه برافزایش استفاده شهروندان از دوچرخه، در کم کردن حجم ترافیک شهری تاثیرگذار است (ملک زاده ،۱۳۸۱،۲).
انواع مسیرهای دوچرخه[۸۱]
مسیر دوچرخه راه یا مسیر انحصاری[۸۲]
این مسیر مستقل و مجزا از مسیر سایر وسایط نقلیه موتوری می باشد و صرفاً برای تردد دوچرخه ایجاد می شود و عرض آنها معمولا بینm4/2 تاm6/3 می باشد. این مسیرها در منظر شهری بسیار حائز اهمیت هستند و در مناطق خارج از شهر که محدودیت مکانی وجود ندارد و امکان جداسازی ترددها فراهم است، احداث می شوند. اینگونه مسیر ها معمولأ همراه با پوشش گیاهی زیبا که هم نقش جداکننده و هم مانند سرپناه و سایه اندازی در مقابل تابش نور خورشید و کاهش شدت وزش باد و پوششی برای زمان بارندگی هستند در اصطلاح مسیر های “سبز راه”[۸۳] نامیده می شوند (ملکی مختار آبادی،۱۳۸۷،۱۳).
خط ویژه دوچرخه یا مسیرهای نیمه انحصاری
در شرایطی که حجم تردد دوچرخه کم و ایجاد دوچرخه راه با محدودیت مکانی مواجه باشد، از این مسیرها استفاده می کنند. این نوع مسیرها در مجاورت و به موازات نوار سواره رو احداث می شود و توسط موانع فیزیکی مانند اختلاف سطح، جدول گذاری و ایجاد دیواره و … جدا می گردند,عرض این معابر معمولا بین m5/1 تاm8/1 می باشد (همان،۱۸-۱۷).
مسیرهای مختلط یا جانبی[۸۴]
این نوع مسیرها به صورت مختلط برای تردد دوچرخه و وسایط نقلیه موتوری طراحی می شوند و عرض آنها معمولا بین m4/2 تاm6/2 می باشد. این مسیرهای جانبی در کنار مسیرهای اصلی از طریق کف سازی و علائم و تابلوهای جدا کننده مشخص می شوند (همان،۱۰).
مسیرهای مشترک پیاده رو و دوچرخه[۸۵]
در مواردی که حجم تردد اتومبیل ها نسبت به ظرفیت عملی خیابان زیاد باشد، یا عرض نوار سواره رو اجازه ندهد تا یک نوار اضافی برای تردد دوچرخه در جوار سواره رو احداث شود، یا به علت تردد وسایط نقلیه موتوری نتوانیم ایمنی دوچرخه سوار را تأمین کنیم و یا کاهش عرض سواره رو مقدور نباشد، استفاده مشترک عابر پیاده و دوچرخه سوار رخ می دهد و باید دقت داشت که حجم تردد آن دو نسبت به فضای تخصیص یافته کافی باشد. عرض این معابر در حدود m5/1 تاm8/1در صورت امکان است (همان،۶).
بهبود زیر ساخت های دوچرخه سواری در شکل مسیرهای ویژه دوچرخه و مسیرهای خط کشی – که درجه بالایی از جدایی از ترافیک موتوری را نشان می دهد- برای افزایش دوچرخه سواری میان گروه های مختلف جمعیتی اهمیت زیادی دارد (گلارید[۸۶]، ۲۰۰۷ ,۱).
سیستم های دوچرخه همگانی [۸۷]
اولین بار در سال ۱۹۶۵ سیستم استفاده عمومی رایگان از دوچرخه های همگانی در کشور هلند با نام Schimmelpennink"” یا دوچرخه های سفید اجرا گردید ولی این طرح به علت سرقت و خرابی دوچرخه هایی که جهت استفاده عمومی در سطح خیابان های شهر قرار داده شده بودند در فاز ابتدایی اجرایی با مشکلات زیادی همراه بود و بعدها برای کرایه دادن هر دوچرخه از افراد اسناد هویتی خواسته می شد تا از خسارت و دزدی جلوگیری شود.(www.holland.com)
درسالهای اخیر استفاده از دوچرخه های سلف سرویس یا کرایه ای در برخی شهرهای اروپا مانندکپنهاگ (با ۱۹۸کیلومتر سبز راه دوچرخه)، پاریس(با ۳۷۱ کیلومتر مسیر ویژه دوچرخه سواری )، آمستردام(دارای ۶۰۰ کیلومتر مسیر ویژه دوچرخه سواری)، مونترال(دارای ۲۴۰۰ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری با ۱۳۴ میلیون دلار سرمایه گذاری) تجربه شده و در ژاپن، ایجاد مکان هایی برای تحویل دوچرخه رایگان به شهروندان و ساخت پارکینگهای مخصوص دوچرخه از سال ۱۹۷۳ آغاز شده است. راه اندازی و ساخت سیتم های خودکار مکانیزه و نیمه مکانیزه در مناطق شلوغ شهری و دادن دوچرخه های کرایه ای راه حل بسیار مناسبی برای رفع مشکلات ناشی از ترافیک به حساب می آید. حال به وجود آوردن این گونه امکانات به عنوان یکی از امکانات و جاذبه های گردشگری این امکان را برای گردشگران داخلی و خارجی ایجاد می کند تا برای گردش در فضاهای تاریخی و گردشگری شهر به راحتی و با خیال راحت با آزادی عمل بیشتری به بازدید و گردش چه بصورت گروهی و چه بصورت انفرادی حرکت کنند. وجود مسیرهای مخصوص دوچرخه در ایران هم به لحاظ قدمت و هم به لحاظ موقعیت استراتژیک که مراکز اصلی تجاری و گردشی و تاریخی شهر را به هم وصل می کند برگ برنده ایست که تا به حال از پتانسیل های آن به خوبی استفاده نگردیده است (پناهی،۱۳۸۹،۶۵).
سیستم های دوچرخه کرایه ای[۸۸]
در این سیستم دوچرخه هایی برای استفاده کاربران در فضاهای وسیع شهری همچون پارک ها و باغ وحش ها و میادین بزرگ ورزشی یا کمپینگ ها و مراکز تاریخی برای استفاده گردشگران با پرداخت مبلغی امکان پذیر است. روش های غیر نقدی همچون تهیه کارت اشتراک نیز به وجود آمده اند و افراد می توانند با توجه به میزان استفاده از دوچرخه با کارت های اعتباری خود از دوچرخه در جاهای مختلف استفاده کنند. قرار دادن دوچرخه های کرایه ای در جلوی درب هتل ها و امکان استفاده میهمانان هتل ها از دوچرخه ها و یا قرار دادن دوچرخه در محوطه های بزرگ باغ وحش ها و پارک های بزرگ و یا پارکینگ های خودرو به نحوی که فرد پس از پیاده شدن از خودرو بتواند بقیه مسیر را با دوچرخه طی کند از انواع دوچرخه های کرایه ای محسوب می شوند (همان,۵۶).
۲-۹-۱-۳-فرهنگ دوچرخه سواری و نوع کاربری دوچرخه[۸۹]
عوامل فرهنگی از عوامل مهم و تأثیرگذار در استفاده از دوچرخه به شمار می آیند.جواب این پرسش که: ((آیا استفاده از دوچرخه به عنوان رفتاری معمولی و پذیرفته شده در جامعه شهری مورد توجه قرار می گیرد یا نه)) ؟ می تواند بیانگر نگرش جامعه به استفاده از دوچرخه به عنوان وسیله نقلیه شهری باشد. فرهنگ دوچرخه سواری به معنای مد بودن استفاده از دوچرخه در یک جامعه است، جوامعه که میزان استفاده از دوچرخه در آنها در چرخه سیستم حمل و نقل شهری چیزی بالا تر از۳۰% راتشکیل می دهد را در اصطلاح جوامع دارای فرهنگ بالای استفاده از دوچرخه تلقی می کنند. برای مثال شاخص استفاده از دوچرخه در کشور های هلند و دانمارک به خصوص در شهرهای آمستردام و کوپنهاگ به ترتیب ۴۰% و ۳۷% است (مختاری ملک آبادی,۱۳۸۸, ۱۳).
فرم در حال بارگذاری ...
